Schody do nieba. Księga druga kronik Ziemi

W czasach po potopie Nefilim założyli na półwyspie Synaj nowy port kosmiczny. Nieliczni śmiertelnicy mogli się tam zbliżyć do pewnej góry. To właśnie tam Pan zawołał do Mojżesza: Nie zbliżaj się! Miejsce, na którym stoisz, to ziemia święta. To tam ludzie-orły zatrzymali Gilgamesza tajemniczymi promieniami, aby się przekonać, że nie jest zwykłym śmiertelnikiem.

Sumerowie zwali tę górę MA.SHU – "góra najwyższej łodzi". Inne opowieści mówią o niej Góra Musza, czyli Mojżesza.
Identyczny charakter i ta sama funkcja w zestawieniu z taką samą nazwą sugerują, że we wszystkich tych przykładach była to ta sama góra. Wydaje się więc, że odpowiedź na pytanie: „gdzie na półwyspie Synaj znajdowała się brama wejściowa?”, nasuwa się sama: Czyż nie była to góra exodusu, góra Synaj – wyraźnie zaznaczony na mapach najwyższy szczyt południowego Synaju?

Wyjście Izraelitów z Egiptu czczone jest od trzydziestu trzech wieków co roku Świętem Paschy. Historyczne i religijne zapisy Hebrajczyków obfitują we wzmianki o exodusie, wędrówce przez pustynię i o przymierzu zawartym z Panem na górze Synaj. Ale o położeniu tego miejsca nie mówiono za wiele, aby nikt nie starał się uczynić zeń ośrodka kultu. Biblia nie wspomina, aby ktoś próbował ponownie odwiedzić górę Synaj. Wyjątkiem jest prorok Eliasz. Gdy około czterystu lat po exodusie ratując życie uciekał po zabiciu kapłanów Baala na górze Karmel i kierował się w stronę góry na Synaju, pobłądził na pustyni. Wówczas anioł Pana ożywił go i dał schronienie w jaskini tej góry...

Autor: Zecharia Sitchin

Tłumacz: Marcin Pisarski